Η απόφαση φέτος για διαχωρισμό των φιλάθλων των δύο ομάδων με αναλογία έδρας, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον ΑΠΟΕΛίστα. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται εποχές Μακαρίου που ήμασταν περιορισμένοι στην κερκίδα από τις καρέκλες μέχρι τον προβολέα. Λίγο αργότερα επεκταθήκαμε και καταλάβαμε και το πέταλο, ξεκινώντας σταδιακά την μεγάλη αλλαγή που ζούμε σήμερα.



Το τότε με το τώρα έχουν τεράστιες διαφορές και μια ομοιότητα.
Τότε οι ομάδα του λαού, ελέγχοντας όλα τα δορυφορικά κουμμουνιστικά σωματεία, έπαιρνε περπατητή τίτλους και κρατούσε τα αρνιά στην κερκίδα της ευχαριστημένα. Τώρα αν και αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό,  η έλευση πολλών ξένων κάνει δύσκολο το όλο εγχείρημα για αυτό και κάποτε έχουμε εκπλήξεις.
Τότε το καμάρι της κουμμουνιστικής Κύπρου, περηφανευόταν για τους τίτλους που μάζευε και καυχιόταν ότι κανείς δεν μπορεί να τους φτάσει. Τώρα βλέπουν την πλάτη μας και όσο και να προσπαθήσουν θα είναι πολύ δύσκολο να ανατρέψουν την  νέα τάξη πραγμάτων.
Τότε υπήρχε ένα και μοναδικό μέσο ενημέρωσης του λαού και έτσι μπορούσαν να τους πουλούν ότι φούμαρο σκεφτούν. Τώρα έχουν καταλάβει ότι δεν είναι όλα κόκκινα και ότι η αλήθεια κάποιες φορές δεν είναι πάντα αυτή που τους σερβίρουν.
Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Μόνο που ένα πράγμα έχει μείνει το ίδιο…
Το πάθος του ΑΠΟΕΛίστα τότε και τώρα.
Τότε πηγαίναμε στο ματς και τους βλέπαμε με μίσος. Τώρα ισχύει ακόμα το ίδιο.
Τότε το αντιμετωπίζαμε ως παράρτημα της αριστεράς. Τώρα έχει γίνει και παράρτημα της κυβέρνησης.
Τότε καταθέταμε την ψυχή μας στα τσιμέντα. Την Κυριακή θα κάνουμε το ίδιο.